Blue House Website|Blue House Website

วันเสาร์ที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2552

hotel nightmare

เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อประมาณเกือบสามสิบปีมาแล้ว
เกิดขึ้นกับผมเองครับ
วันหนึ่งหลังจากที่ผมและพี่เขยไปทำธุระที่โคราช
แล้วเดินทางกลับโดยทางรถไฟ
มาถึงสถานีรถไฟสุรินทร์เวลาประมาณสี่ทุ่ม
ซึ่งเป็นเวลาที่ดึกมากสำหรับคนต่างจังหวัด
รถโดยสารที่จะวิ่งออกนอกเมืองก็ไม่มี
พี่เขยก็ถามผมว่าจะเอาไงดี
คือหมายความว่าจะพักบ้านญาติหรือจะพักโรงแรม
ผมบอกว่าพักโรงแรมดีกว่า ใกล้และสะดวกดี
ที่หน้าสถานีรถไฟสมัยนั้นจะมีโรงแรมอยู่สองโรงแรม
ซึ่งเป็นอาคารไม้สองชั้น
และจะมีสะพานไม้ขนาดกว้างกระดานสองแผ่นต่อกัน
ยาวจากหน้าสถานีรถไฟถึงโรงแรมระยะทางประมาณ ๑๕๐ เมตร
ผมจำชื่อโรงแรมไม่ได้ครับเพราะนานมากแล้ว แต่ปัจจุบันก็ยังมีให้เห็นเหลืออยู่ ๑ อาคาร ซึ่งปิดให้บริการแล้ว มีสภาพผุพังและทรุดโทรมมาก บงบอกถึงกาลเวลาที่ผ่านมา

อ้าว..เข้าเรื่องต่อครับ
ผมและพี่เขยเข้าไปติดต่อห้องพัก
เราเลือกเอาห้องพักที่อยู่บนชั้นสอง
ภายในห้องก็มีเตียง ที่นอน หมอน มุ้ง ห้องนํ้า
ต้องกางมุ้งนอนครับ ไม่งั้นยุงกัด
กว่าจะได้นอนก็เกือบๆเที่ยงคืน
พอผมนอนเคลิ้มๆหลับ
เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นครับ
ผมเห็นมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆเตียงด้านที่ผมนอน
เธอนุ่งผ้าถุงเสื้อแขนสั้น
เธอยืนมองดูผมอยู่.....
เธอยืนอยู่นอกมุ้งด้านที่ผมนอน
แล้วเธอก็ค่อยๆ......ก้มหน้ามองดูผมแบบใกล้ๆๆๆ
ผมตกใจมาก
ผมพยายามปลุกพี่เขยที่นอนหลับอยู่ข้างๆ
แต่ผมกระดิกตัวไม่ได้ แขนก็ยกไม่ขึ้น
ในตอนนั้นผมเหมือนโดนสะกด
แต่ก็โชดดีที่ผมไม่ได้นอนอยู่คนเดียว
พี่เขยตื่นได้ทันเวลาพอดี..ตอนที่เธอมองดูผมใกล้ๆๆๆ
เธอหายไป..หายไปไหน
ผมลุกขึ้น เปิดมุ้งแล้วเดินไปดูที่ประตู หน้าต่าง ห้องนํ้า
ทุกอย่างปกติดี ปิดสนิท
ห้องนํ้าก็ไม่มีร่องรอยอะไรเลย
พี่เขยถามผมว่ามีอะไร ผมก็เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
พี่เขยไม่เชื่อ และบอกว่าผมฝันไปเอง

หลังจากนั้นผมและพี่เขยก็นอนต่อ
พี่เขยหลับแล้วแต่ผมยังนอนไม่หลับ
พอผมเคลิ้มหลับ...
ก็เกิดเหตุการณ์ทำนองเดี่ยวกันอีก
ผมกลัวมาก.....
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแม้จะเวลาห่างกัน
แต่ก็เหมือนกันทั้งสองครั้ง
ผู้หญิงคนเดียวกัน แต่งตัวเหมือเดิม
และ..มายืนอยู่ที่เดิม..ข้างๆผม
พอถึงตอนที่เธอค่อยๆ...ก้มมองดูผมใกล้ๆๆๆ
พี่เขยก็ตืนมาพอดี
เหตุการณ์นั้นก็หายไป

ผมบอกพี่เขยว่าผมไม่นอนอีกแล้ว..ผมกลัว
ผมจะไปนั่งรอที่สถานีรถไฟ
ด้วยความเป็นห่วงผม พี่เขยก็ไม่นอนเช่นกัน
เราพากันไปนั่งที่สถานีรถไฟ
ตอนนั้นเวลาประมาณตีหนึ่ง
ต้องรอถึงตีห้าครึ่งถึงจะมีรถโดยสารออกนอกเมือง

(เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ทางวิทยาศาสตร์)

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

Blue House Website|Blue House Website